Het wad blijft mij altijd trekken. En soms heb je het geluk om het gevoel te hebben bijna alleen op het uitgestrekte wad te zijn. We kregen deze kans door met een klein groepje op De Dolfijn rond Engelsmanplaat te varen en een uitgebreide wandeling te maken op deze zandplaat. Het was een mooie dag in september, de zon scheen uitbundig, maar er waren van tijd tot tijd ook mooie wolkenpartijen. Alle ingrediënten dus voor mooie landschapsfoto’s. Voor degene die het niet kennen, hier een paar karakteristieke foto’s van de kaap en de vogelwachtershut.
Nu betekent een mooi landschap, niet per se mooie foto’s, zoals Nigel Danson al eens haarfijn uitlegde in een van zijn YouTube filmpjes. Het blijft continue zoeken naar composities. Soms helpen attributen op het wad en een mooie wolkenlucht je daarbij…
Naast landschappen vormen zeehonden ook altijd een dankbaar onderwerp voor foto’s in dit deel van de Waddenzee. Iedere keer is het een spel: Bezoekers van het wad turen met verrekijkers het water af, op zoek naar zeehonden. De zeehond is op zijn beurt nieuwsgierig wie zijn territorium binnendringt en steekt af en toe zijn neus boven water. Net als je hem scherp in het vizier hebt, duikt hij weer onder, om vervolgens op een onvoorspelbare plaats weer op te duiken. Regelmatig verloor ik dit spelletje en fotografeerde ik een kring in het water, waar een fractie van een seconde eerder de zeehond zijn neus boven water stak. Een enkele keer won ik het spel, met deze foto’s als resultaat.
Deze zeehond bleek een vooruitgeschoven post te zijn. Zijn familie lag prinsheerlijk op de plaat…
Het wad zou het wad niet zijn als er geen vogels te zien zijn.
Meer informatie over Engelsmanplaat lees je hier.